Citole, telli bir müzik aleti olarak, Orta Çağ Avrupa’sında popülerlik kazanmış ve zengin bir müzik geleneği oluşturmuştur. Lute’ye benzer yapısı ile dikkat çeken citole, düz bir sırt ve yuvarlak bir gövdeye sahiptir. Genellikle beş ila yedi tel ile donatılan bu enstrüman, parmaklar veya plektrum ile çalınır. Citole’nin akord edilişi, istenen ses tonuna göre değişiklik gösterebilir.
Bu enstrümanın tarihi, Orta Çağ’ın 12. ile 15. yüzyılları arasında, hem kutsal hem de seküler müzikte kullanıldığını göstermektedir. Citole, kökeninin Orta Doğu’ya dayandığı düşünülmekte olup, Avrupa müziğinde önemli bir yer edinmiştir. Zamanla diğer telli çalgıların gelişimine de etkisi olmuştur.
Citole’nin sesi genellikle parlak ve rezonant olarak tanımlanır. Oyuncular, parmak tekniği kullanarak melodiler üretirler. Bu enstrüman, çeşitli boyutlarda ve farklı ağaç türlerinden yapılabilmektedir. Bazı citole’lerde perdeler bulunurken, bazılarında yoktur.
Citole, hem solo performanslar hem de toplu müzik etkinliklerinde kullanılmakta olup, geleneksel folk müziği revival hareketlerinde de yer almaktadır. Bunun yanı sıra, birçok müze ve koleksiyonda da örneklerine rastlamak mümkündür. Citole’nin tarihi ve kültürel önemi, onu günümüzde hâlâ ilgi çekici bir enstrüman haline getirmektedir.